Sa isang malayong kaharian, mayroong isang prinsipe na hindi kailanman nakapagmana ng trono. Ang kanyang pangalan ay Prinsipe Mateo, at sa kabila ng kanyang nobleng dugong, siya ay walang reyna o kaharian na mapag-aari.
Ang Barya at ang Mga Pangarap
Isang umaga, sa isang masayang pamilihan, nakatayo ang isang simpleng barya na may ngiti sa kanyang mukha. Siya ay mahigpit na hawak ng isang batang lalaki na si Miguel. Si Miguel ay madalas makinig sa mga kwento ng kanyang Lolo tungkol sa mga pangarap at kung paano ang isang barya ay maaring magdala ng kapalaran. Ngunit ngayong araw, may tila kakaiba sa barya.
Ang Bagong Simula ng Prinsipe Mateo
Si Prinsipe Mateo ay lumaki na puno ng mga pangarap, ngunit tila sa kanyang kapalaran, laging isang hakbang ang layo niya mula sa nais niyang buhay. Sa murang edad, nagpasya siyang umalis sa palasyo, naglalakbay sa mga nayon, at pinapangarap ang mga mas makulay na hinaharap. Ang kanyang puso ay puno ng pag-asa, kahit na ang kanyang mga mata ay nakikita ang hirap ng mga tao at ang kanilang mga pangarap na hindi natutupad.
Sa isang pagkakataon, nakatagpo siya ng isang matandang lalaki na may mabigat na dalahin. Lumapit siya at tinanong, “Bakit ka malungkot, Ginoo?” Ang matanda ay ngumiti, ngunit sa likod ng ngiti, may hapdi ang kanyang mga mata. “Dumarating ang mga bagyong hindi natin inaasahan, Prinsipe. Wala akong tahanan, at ang aking pamilya ay nawala sa akin.”
Naantig si Prinsipe Mateo sa kwento ng matanda at nagpasiya siyang tumulong. Natutunan niya na may kahulugan ang pagiging prinsipe hindi lamang sa pagkakaroon ng trono, kundi sa pagtataguyod ng mga tao. Kaya’t siya ay nagtipon ng mga yaman mula sa kanyang mga paglalakbay, nang walang takot sa mga panganib, upang tulungan ang mga nangangailangan.
Habang siya ay naglalakbay, nakilala niya si Lina, isang batang dalaga na mahilig sa mga kwento ng mga bayani. Sabik siyang nakinig sa mga salin ng mga kwento at mga alamat ng nakaraan. “Sa bawat kwento, mayroong isang aral,” sabi ni Lina, “at sa bawat bayani, mayroong katatagan.”
Puno ng inspirasyon, nagpasya si Prinsipe Mateo na gawing misyon ang pagtulong sa mga tao. Isang araw, nag-organisa siya ng isang malaking pagdiriwang sa nayon, kung saan nagdala siya ng pagkain, aliwan, at edukasyon sa mga bata. Mula sa mga simpleng gawain hanggang sa mga marka ng kasaysayan, unti-unting umusbong ang pag-asa sa mga tao. Sa kabila ng foriegn na pakikialam ng ibang mga kaharian, naging simbolo ang nayon ng pag-asa at pagkakaisa.
Makaraan ang ilang linggo, tinanggap si Prinsipe Mateo ng mga tao bilang kanilang “Prinsipe ng Puso.” Walang tanong, walang halaga ng kuko ng kaharian, kundi puro pag-ibig at pagkalinga ang umusbong sa kanila. Gamit ang kanyang talino, nagsimula siyang lumikha ng mga proyektong pangkomunidad—mga paaralan, medikal na pangangalaga, at mga kabuhayan.
Isa sa mga pinakamagandang bahagi ng kanyang misyon ay ang paglikha ng isang malaking hardin ng mga pangarap. Dito, nag-imbita siya ng mga bata upang itanim ang kanilang mga pangarap sa lupa. Sa paglipas ng panahon, ang hardin ay naging simbolo ng kanilang pagsisikap at pagkakaisa.
Subalit, dumating ang isang araw nang may mga mang-uusig na nagpakita sa nayon. Gusto nilang masaktan ang mga tao at bawiin ang kanilang mga yaman. Ngunit si Prinsipe Mateo, sa tulong ng kanyang mga kaibigan, ay nahamon. Ang kanyang mga tao ay nagkaisa. Ang kanilang pagmamahal, pagtulong, at pagkakaisa ay lumitaw sa isa’t isa.
Sa kabila ng mga pagsubok, si Prinsipe Mateo ay hindi umuurong. Siya ang naging simula ng bagong kaharian na tinatawag nilang “Kaharian ng Puso.” Sa kanyang puso, kaalaman, at determinasyon, natutunan ng lahat na ang tunay na kaharian ay hindi nakasalalay sa mga palasyo o salapi, kundi sa pagmamahalan at pagtutulungan.
At sa huli, si Prinsipe Mateo ay hindi lamang naging prinsipe, kundi isang lider na nagbigay liwanag at pag-asa sa bawat tao, na sa kanyang kwento, ang tunay na kaharian ay ang pakikipag-isa sa mga puso ng tao.
