Sa malawak na lupain ng Mindanao, matatagpuan ang Kaharian ng Bumbaran, na pinamumunuan ni Haring Madali. Si Haring Madali ay may isang kapatid na lalaki na nagngangalang Prinsipe Bantugan, kilala sa kanyang kagandahan, katapangan, at kabutihang-loob. Dahil sa mga katangiang ito, maraming babae ang nabibighani sa kanya, at maraming hari ang nagagalit at naiinggit sa kanyang katapangan.
Ngunit, sa kabila ng kanyang mga tagumpay at kabutihan, may inggit na namuo sa puso ng kanyang sariling kapatid na si Haring Madali. Dahil dito, ipinag-utos ni Haring Madali na walang sinumang mamamayan ng Bumbaran ang dapat makipag-usap o makipag-ugnayan kay Bantugan.
Dahil sa utos na ito, nalungkot si Bantugan at nagdesisyon siyang lisanin ang Bumbaran. Naglakbay siya ng malayo at narating ang isang malayong kaharian. Sa kahariang iyon, siya’y nagkasakit at namatay sa harap ng palasyo. Hindi alam ng mga tao roon na siya ang kilalang Prinsipe Bantugan mula sa Bumbaran.
Ipinag-utos ng hari ng kahariang iyon na ilibing si Bantugan, ngunit dumating ang balita sa mga tao ng Bumbaran na ang kanilang bayaning prinsipe ay namatay. Nang marinig ito ni Haring Madali, labis siyang nagsisi at nagdalamhati. Inutusan niya ang kanyang mga tauhan na kunin ang katawan ni Bantugan upang maiuwi sa kanilang kaharian at doon ilibing.
Nang maiuwi na sa Bumbaran ang katawan ni Bantugan, nagsagawa ng isang malaking selebrasyon upang igalang ang kanyang kabayanihan at kabutihan. Ipinagdasal nila ang kanyang kaluluwa, at biglang bumalik ang buhay ni Bantugan. Sa kabila ng lahat, binigyan pa rin siya ng buhay at ipinagpatuloy niya ang kanyang mga dakilang gawain para sa kanyang kaharian.
Mula noon, muling nagsama ang magkapatid na sina Haring Madali at Prinsipe Bantugan, at naghari ang kapayapaan at kasaganaan sa Kaharian ng Bumbaran. Naging bantog si Bantugan sa kanyang tapang, kagandahan, at kagandahang-loob, at siya’y itinuring na isa sa mga pinakadakilang bayani ng kanilang lahi.
