Noong unang panahon, sa isang payapang baryo sa gilid ng kagubatan, ay may isang matandang babaeng kilala ng lahat bilang Lola Basyang. Hindi siya ordinaryong lola — siya’y isang mahusay na tagapagsalaysay ng mga kuwentong puno ng aral, kababalaghan, at kagandahang-asal. Tuwing gabi, nagtitipon ang mga bata sa kanyang bahay upang makinig sa kanyang mga kuwento. Heto na ang tatlong pinakapaborito nilang kuwento.
Siyempre! Heto ang isang mas mahabang, mas detalyadong bersyon ng kwento “Ang Prinsesang Ayaw sa Prinsipe” na parang kuwentong pambata sa aklat — puno ng damdamin, aral, at detalye. Nakahanda rin ito para gawing bahagi ng libro kung gusto mo sa huli.
Ang Prinsesang Ayaw sa Prinsipe
Isinalaysay ni Lola Basyang
Noong unang panahon, sa isang malayong kaharian na tinatawag na Kaharian ng Luntian, namumuhay ang isang napakagandang dalaga na si Prinsesa Amaya. Anak siya ng Haring Armando at Reyna Lucia — kilala sa buong kaharian hindi lamang dahil sa kanilang kapangyarihan, kundi dahil sa kanilang katarungan at kabutihang loob.
Si Prinsesa Amaya ay kilala sa kanyang matalino, matapang, at may pusong mapagmalasakit sa kanyang mga nasasakupan. Ngunit higit sa lahat, ang hindi malilimutan ng marami ay ang kanyang matatag na pagtanggi sa lahat ng nanliligaw sa kanya — kahit pa sila’y prinsipe, datu, o anak ng maharlika.
Ang Simula ng Pagtanggi
Tuwing may dumarating na manliligaw sa palasyo, lalaking bihis na bihis, may dalang alahas o regalo, palaging magalang at magara — ay iisa lamang ang sagot ni Amaya:
«Hindi ako naghahanap ng prinsipe. Hinahanap ko ang taong tunay ang puso.»
Naguluhan ang kanyang mga magulang. “Anak,” wika ng hari, “Hindi ba’t angkop lamang na ikaw ay mapangasawa ng isang taong kapantay mo — isang prinsipe?”
Ngunit umiling si Amaya. “Ama, ina, ayokong ikasal sa isang tao dahil lamang sa kanyang titulo. Ang pag-ibig ay hindi nasusukat sa yaman o kapangyarihan. Ang hanap ko’y isang pusong totoo.”
Ang Pagdating ng Misteryosong Binata
Isang araw, habang naglalakad si Amaya sa hardin ng palasyo, may nakita siyang isang binatang nanlilimos sa labas ng tarangkahan. Payat ito, marumi ang damit, at tila pagod sa paglalakbay. Subalit nang tumingin ito kay Amaya, nakita niya sa mga mata nito ang isang uri ng liwanag — hindi karaniwang liwanag kundi liwanag ng kabutihang loob at katapangan.
“Bakit ka nandito?” tanong ng prinsesa.
“Ikaw po ba ay si Prinsesa Amaya?” tugon ng binata. “Narinig ko ang tungkol sa iyong karunungan at kabaitan. Hindi ako narito upang manligaw, kundi upang matutong maglingkod. Kung ako’y mapapayagan mong manilbihan sa inyong hardin, ikalulugod ko po ito.”
Napangiti si Amaya. Iyon ang unang pagkakataon na may lalaking lumapit sa kanya hindi upang manligaw, kundi upang maglingkod at matuto. Tinanggap niya ang binata at ipinakilala sa mga tauhan ng palasyo bilang si Simeon, ang bagong tagapag-alaga ng mga halaman.
Ang Diin ng Totoong Pagkatao
Habang lumilipas ang mga araw, napansin ni Amaya kung gaano kasipag si Simeon. Tuwing umaga, inaayos niya ang mga bulaklak, pinapaliguan ang mga halaman, at tinuturuan ang mga bata sa palibot ng palasyo kung paano magtanim. Hindi siya naghahanap ng papuri — ginagawa niya ito dahil mahal niya ang kalikasan at ang mga tao.
Minsan, nakita ni Amaya si Simeon na tumulong sa isang matandang babae na nadulas sa palengke. Hindi siya nag-atubili; isinakay niya ito sa kanyang likod at dinala sa manggagamot. Lahat ng ito ay hindi niya alam na pinagmamasdan ng prinsesa.
Doon napagtanto ni Amaya: ang tunay na kabalyero ay hindi kailangang may korona, kundi dapat may pusong busilak.
Ang Lihim ni Simeon
Lumipas ang buwan, at si Amaya ay tuluyan nang nahulog ang loob kay Simeon. Ngunit may isang lihim si Simeon na matagal niyang ikinukubli.
Isang gabi, nilapitan niya si Amaya.
“Prinsesa,” mahina niyang sabi, “may dapat kayong malaman. Ako’y hindi isang karaniwang hardinero. Ako’y anak ng isang hari rin, ngunit pinili kong iwan ang palasyo upang tuklasin kung paano mamuhay bilang isang karaniwang tao. Gusto kong makilala ang mundo, ang totoong pangangailangan ng mga tao, at ang halaga ng paglingkod.”
Nagulat si Amaya, pero hindi dahil sa kanyang pagkatao.
“Hindi mo kailangang magpaliwanag, Simeon,” sabi niya. “Prinsipe ka man o hindi, nakita ko na ang laman ng iyong puso. At iyan ang pinakamahalaga.”
Ang Pag-ibig na Tapat
Pagkaraan ng ilang buwan, nagpakasal si Prinsesa Amaya at Simeon — hindi bilang isang reyna at isang prinsipe, kundi bilang magkaibigang tunay, magkaparehang nagmahalan dahil sa kabutihan ng loob at hindi sa titulo.
Mula noon, naging masaya at mapayapa ang kanilang kaharian. Itinuro nila sa lahat ang halaga ng pag-ibig na wagas, pagpapakumbaba, at pagsisilbi sa kapwa.
At ang kuwentong ito, na minsang isinaysay ni Lola Basyang, ay patuloy pa ring ikinukuwento sa bawat sulok ng bayan hanggang sa ngayon.
Wakas.
