Ang kuwentong “Niyebeng Itim” ni Liu Heng ay isang makabagbag-damdaming salaysay na nagpapakita kung paano naapektuhan ng tao ang kalikasan. Sa pamamagitan ng kakaibang pangyayari ng pagbagsak ng niyebeng itim, ipinapaalala nito sa atin ang halaga ng pangangalaga sa ating kapaligiran at ang mga aral na maaari nating matutunan mula sa mga simpleng karanasan ng isang bata.
Niyebeng Itim
Sa isang malamig na gabi ng taglamig sa Tsina, bumuhos mula sa kalangitan ang kakaibang niyebeng itim, na tila ba nagdadala ng misteryo at kakaibang pakiramdam sa buong nayon. Hindi ito pangkaraniwang niyebe, dahil imbes na maputi at maliwanag, ito’y kulay uling at madilim, at maraming tao ang nagtaka kung bakit ganoon ang nangyari.
Isang bata ang nagngangalang Ming ang unang nakapansin sa pagbagsak ng niyebeng itim. Habang naglalaro siya sa labas, itinaas niya ang kanyang mga kamay at hinayaang mahulog ang maiitim na piraso sa kanyang palad. “Bakit kaya itim ang niyebe ngayon?” tanong niya sa kanyang sarili. Sa kanyang mga mata, ang kakaibang pangyayaring ito ay parang lihim na nais isiwalat ng kalikasan.
Nang gabing iyon, tinipon ng mga tao sa nayon ang kanilang sarili sa paligid ng apoy upang pag-usapan ang kakaibang niyebeng itim. May nagsabi na ito’y sumpa, may ilan namang naniniwala na ito’y tanda ng malaking pagbabago. Ngunit si Ming ay nanatiling tahimik, iniisip na baka may mas malalim na dahilan.
Kinabukasan, dinala niya ang ilang butil ng niyebeng itim sa kanilang guro. Sinabi ng guro, “Ang kakaibang niyebe ay maaaring bunga ng apoy, usok, at dumi mula sa malalayong lugar na dinala ng hangin. Ipinapakita nito na ang ating kalikasan ay naaapektuhan ng mga gawain ng tao.” Napaisip ang lahat: ang kagandahan ng kalikasan ay madaling masira kung hindi ito iingatan.
Mula noon, nagpasya ang mga taga-nayon na maging mas responsable. Nagtanim sila ng mga puno, naglinis ng kanilang paligid, at itinuro sa mga bata ang halaga ng kalinisan at pagmamahal sa kalikasan. At si Ming, tuwing makikita ang malamlam na bakas ng niyebeng itim sa kanyang alaala, ay naaalala ang pangakong iyon—na iingatan nila ang kanilang tahanan at ang mundo.
Aral: Ang kalikasan ay parang salamin—kung paano natin ito tratuhin, ganoon din ang ibinabalik nito sa atin.
