Sa isang maliit na nayon sa tabi ng ilog, may isang matandang lalaki na kilala sa pangalang Lolo Pedro. Siya ay may mga kwento na nagbibigay buhay at karunungan sa mga kabataan, at isa sa kanyang pinakapaboritong kwento ay ang alamat ng kawayan.
Ang Simula ng Kanyang Pakikipagsapalaran
Sa isang tahimik na nayon, nakatira si Liza, isang masiglang batang dalawa ang pangarap. Tuwing hapon, paminsang gustong-gusto niya ang maglakad sa paligid ng kanilang bayan, tinitingnan ang mga bunga sa mga puno at nakikinig sa mga ibon na kumakanta. Isang araw, napadpad siya sa isang kakaibang gubat na puno ng mga puno at bulaklak, at dito niya natagpuan ang isang napakalaking puno na hindi pa niya nakita.
Ang Pinagmulan ng Kawayan
Isang araw, habang nagpapahinga si Lolo Pedro sa kanyang bulwagan, tinawag siya ng mga batang naglalaro sa labas. “Lolo Pedro, sabay-sabay po tayong makinig sa kwento niyo!” Siguradong ganado ang mga bata kapag si Lolo ang nagsasalita, kaya’t hindi nag-aksaya ng panahon si Lolo Pedro para simulan ang kanyang kwento.
“Noong unang panahon,” simula niya, “may isang malawak na kagubatan na puno ng mga puno at halaman, ngunit wala pang kawayan. Sa gitna ng kagubatan, may isang masayang espiritu na nagngangalang Luyang. Siya ay kaibigan ng lahat ng mga hayop at halaman. Ngunit, isa siyang walang kasiyahan sapagkat wala siyang sariling tahanan.”
“Dahil dito, nagpasya si Luyang na lumikha ng isang bagay na magiging tahanan para sa kanya at sa mga kaibigang hayop. Sa kanyang pag-iisip, nakita niya ang mga puno at mga sanga. “Bakit hindi ako lumikha ng isang pambihirang halaman?” tanong niya sa kanyang sarili. Sa kanyang pag-iisip, nakahanap siya ng isang ideya na wala pa sa mundong iyon.”
“Ginamit ni Luyang ang kanyang kapangyarihan upang lumikha ng kawayan. Sa kanyang paglikha, ito ay lumitaw na mataas, matibay, at maganda. Ngayon, may tahanan na siya at ang kanyang mga kaibigan. Tumalon ang mga ibon sa mga sanga ng kawayan, nagtakip ang mga kuneho sa ilalim ng kanyang mga dahon, at ang mga usa ay naglaro sa paligid.”
Nang malaman ng iba pang mga espiritu ang kagandahan ng kawayan, napaghusay nila ang kanilang mga trabaho sa paligid nito. Nagsimula silang lumikha ng mga kasangkapan at mga bahay mula sa kawayan. Kahit ang mga tao mula sa kalapit na nayon ay dumayo upang makita ang natatanging halaman. “Saan galing ang maganda at matibay na kawayan?” tanong nila kay Luyang.
Ngunit, sa bawat kwento ay may kasamang pagsubok. Isang madilim na araw, dumating ang isang masamang espiritu na nagngangalang Daga. Pinlano ni Daga na sirain ang kawayan at ang mga masayang nilalang na nakatira sa ilalim nito. “Wala kayong lugar dito!” sigaw niya, sabay umarangkada sa kawayan.
Ngunit hindi nagpatinag si Luyang. “Maging matatag tayo! Ito ay tahanan natin!” sabi niya. Tinipon ni Luyang ang mga hayop at nilabanan ang masamang espiritu. Ang mga ibon ay nagpakawala ng mga matatalas na tuka, ang mga kuneho ay lumundag at bumunggo kay Daga, at ang mga usa ay bumulusok mula sa kanilang kinaroroonan.
Sa wakas, dahil sa sama-samang lakas ng lahat, napalayas nila si Daga at nailigtas ang kawayan. Mula sa araw na iyon, ang kawayan ay naging simbolo ng pagkakaisa at katatagan. Ang mga tao at ang mga hayop ay nagpasya na protectahan ang kanilang tahanan at ipagdiwang ang kanilang pagkakaibigan.”
Nang matapos ni Lolo Pedro ang kwento, ang mga bata ay napahanga. “Lolo, ang kawayan ba ay talaga pang mayangalaga?” tanong ng isa. “Oo, mga bata. Ang kawayan ay matatag, kaya’t dapat tayong maging matatag tulad nito. At laging alalahanin na ang pagkakaisa ang ating pinakamalakas na sandata,” sagot ni Lolo Pedro na may ngiti.
At sa kanilang mga ngiti at sigaw ng sama-samang pagsisikap, nagbigay-pugay sila kay Lolo Pedro, ang tagapagsalaysay ng kwento ng kawayan, na nagturo sa kanila ng isang mahalagang aral ng buhay.
