Isang araw, habang naglalakad ang isang aso sa kagubatan, nakakita siya ng masarap na buto. Masaya niyang dinampot ito at agad na tumakbo patungo sa isang tahimik na lugar upang ito’y kainin. Sa kanyang paglakad, napadaan siya sa isang tulay na may ilog sa ilalim. Habang tinatawid niya ang tulay, napatingin siya sa ilog at nakita niya ang kanyang repleksyon. Inakala niyang isa pang aso ang nasa tubig na may dala ring buto.
Dahil sa kanyang kasakiman, naisip niyang kunin ang buto ng asong nasa tubig. Tahol siya nang tahol upang takutin ang kanyang nakita. Subalit, nang ibuka niya ang kanyang bibig upang tumahol, nahulog ang kanyang buto sa ilog at ito’y inanod ng agos. Ang aso ay napaupo na lamang at labis na nanghinayang sa kanyang nawalang buto.
Samantala, ang uwak na nagmamasid mula sa itaas ng puno ay natawa sa nakita. Lumipad ito pababa at sinabi sa aso, «Kaibigan, sa iyong kasakiman at inggit, nawalan ka ng masarap na buto. Nawa’y maging aral sa iyo ito na huwag maging sakim at matutong makuntento sa kung anong mayroon ka.»
Aral ng Pabula
Ang pabula ng «Ang Aso at ang Uwak» ay nagtuturo sa atin na huwag maging sakim at matutong makuntento sa kung anong mayroon tayo. Ang kasakiman ay nagdudulot ng pagkawala ng mga bagay na mahalaga sa atin. Mahalaga rin na maging maingat at mapanuri sa ating mga desisyon upang maiwasan ang pagsisisi sa huli.
