Ang Indarapatra at Sulayman ay isang epiko mula sa Mindanao, partikular sa mga Maguindanaoan, na naglalarawan ng kabayanihan, kapatiran, at pagmamahal sa bayan. Ito ay isa sa mga kilalang epiko sa Pilipinas na naglalaman ng mga alamat at kabayanihan ng mga Muslim sa Mindanao.
Ang Kwento ng Indarapatra at Sulayman
Noong unang panahon, sa malayong kaharian ng Maguindanao, may isang hari na nagngangalang Haring Indarapatra. Siya ay kilala sa kanyang katalinuhan, tapang, at pagmamahal sa kanyang nasasakupan. Mayroon siyang isang kapatid na si Sulayman, na kasing tapang niya at laging handang ipagtanggol ang kanilang kaharian.
Isang araw, dumating ang balita na may apat na halimaw na sumasalakay sa iba’t ibang bahagi ng kanilang lupain. Ang mga halimaw na ito ay nagdadala ng takot at pagkawasak, sinisira ang mga kabahayan, at kumikitil ng buhay ng mga tao. Ang apat na halimaw na ito ay sina Kurita, Tarabusaw, Pah, at Duwende.
Sa pagkabalisa, ipinatawag ni Haring Indarapatra ang kanyang kapatid na si Sulayman. Ipinahayag niya ang kanyang plano na sugpuin ang mga halimaw upang iligtas ang kanilang kaharian.
“Sulayman, mahal kong kapatid, ang ating lupain ay nasa panganib. Ikaw lamang ang may kakayahan upang talunin ang mga halimaw na ito. Hinihiling ko na ipagtanggol mo ang ating bayan,” sabi ni Indarapatra.
Bagamat alam ni Sulayman ang panganib, hindi siya nag-atubili at agad na pumayag sa kahilingan ng kanyang kapatid. Binigyan siya ni Haring Indarapatra ng isang mahiwagang singsing at espada bilang proteksyon. Nagbigay din ng isang mahiwagang puno ng simbahan si Indarapatra, na nagsisilbing tanda ng buhay ni Sulayman: kapag ito ay nalanta, nangangahulugan na si Sulayman ay nasa panganib o wala na.
Naglakbay si Sulayman upang hanapin at labanan ang mga halimaw.
Pakikipaglaban ni Sulayman sa mga Halimaw
Unang tinungo ni Sulayman ang Bundok Matutun upang harapin si Kurita, isang dambuhalang halimaw na may katawan ng malaking ahas. Nang makita ni Sulayman ang mga wasak na tahanan at nasirang kapaligiran, naramdaman niya ang galit at hinamon ang halimaw sa isang labanan. Sa kabila ng laki at lakas ni Kurita, natalo ito ni Sulayman gamit ang kanyang espada.
Sumunod, tinungo ni Sulayman ang Bundok Bita kung saan naroroon si Tarabusaw, isang halimaw na parang tao ngunit may pangil at pangangatawang halimaw. Si Tarabusaw ay napakalakas at mabilis, ngunit sa tapang at husay ni Sulayman, nagtagumpay siyang talunin ito.
Pagkatapos, nagtungo si Sulayman sa Bundok Kurayang upang labanan si Pah, isang dambuhalang ibon na may mga pakpak na kasing laki ng ulap. Sinira ni Pah ang mga pananim at kabahayan, at pinatay ang mga tao gamit ang kanyang malalaking kuko. Si Sulayman ay naghintay ng tamang pagkakataon at nang bumaba si Pah upang sumalakay, agad niyang inatake at napatay ang dambuhalang ibon.
Sa huling bahagi ng kanyang pakikipagsapalaran, pumunta si Sulayman sa Bundok Kabalalan upang harapin ang Duwende, isang halimaw na nagtatago sa isang mahiwagang kuweba. Bagamat maliit lamang ang halimaw na ito, may taglay itong kapangyarihang magdulot ng kamatayan. Sa labanan, nagkaroon ng masidhing labanan at sa kasamaang-palad, si Sulayman ay nasugatan nang malubha at namatay.
Pagdating ni Indarapatra
Samantala, sa palasyo, napansin ni Haring Indarapatra na unti-unting nalalanta ang mahiwagang puno. Alam niya na si Sulayman ay nasa panganib. Agad siyang nagpasya na hanapin ang kanyang kapatid.
Pagdating sa Bundok Kabalalan, natagpuan ni Indarapatra ang katawan ni Sulayman. Siya ay labis na nagdalamhati, ngunit dahil sa kanyang malaking pagmamahal sa kapatid, nanalangin siya sa Diyos at humingi ng himala. Sa kanyang dasal, biglang dumating ang isang mahiwagang ibon na nagbuhos ng tubig mula sa isang sisidlan sa katawan ni Sulayman. Bigla itong nabuhay at nagising na parang nagkaroon ng bagong buhay.
Nagyakapan ang magkapatid at nagpasalamat sa Diyos. Bumalik sila sa kanilang kaharian, kung saan sila ay sinalubong ng kanilang mga nasasakupan na labis na nagalak sa kanilang pagbabalik. Mula noon, naging payapa ang kanilang kaharian dahil sa katapangan ni Sulayman at sa kabutihan ni Haring Indarapatra. Ang kanilang kabayanihan ay naging alamat na ipinasa-pasa sa mga susunod na henerasyon.
Pagtatapos
Ang Indarapatra at Sulayman ay isang kwento ng sakripisyo, pagmamahal sa kapatid, at pagtanggol sa bayan. Ipinapakita nito ang kahalagahan ng katapangan at pananampalataya sa gitna ng mga pagsubok. Ang epiko ay nagpapaalala sa atin na sa kabila ng mga panganib, ang pagmamahal sa pamilya at sa bayan ay dapat laging mangibabaw.
