Noong unang panahon, sa isang tahimik na gubat, may isang kuwago na kilala sa kanyang talas ng isip at pag-iisip. Sa kabilang dako ng gubat, may nakatagong lawa kung saan nakatira ang isang gansa na masayahin at puno ng buhay. Nagsimula ang kwento nila nang magkita ang dalawa sa ilalim ng isang malaking puno.
Ang Unang Pagkikita
Isang araw, habang ang kuwago ay nag-aaral kung paano sumulat sa kanyang mga balahibo gamit ang ginawang lapis mula sa sanga, biglang bumagsak ang mga dahon mula sa pagkakatawang iyon. Lumipad siya at nakita ang gansa na naglalaro sa paligid ng lawa.
«Kumusta, kaibigan!» sigaw ng gansa, na nagpapa-sayaw sa kanyang mga paa. «Bakit mukhang seryoso ang iyong mukha? Halika, maglaro tayo!»
Sumagot ang kuwago, «May mga bagay akong kailangang gawin. Hindi ako naglalaro tulad mo.» Ngunit sa kabila ng kanyang masasayang tono, may kakaibang pakiramdam ang gansa na tila nalulumbay ang kuwago.
Ang Pagtuturo ng Kuwago
Isang pagkakataon, nang masaktan ang gansa sa paghabol sa isang ahas, nagmadali siyang lumapit sa kuwago. «Tulungan mo ako! Hindi ko alam kung paano ako makakabalik!»
Ang kuwago ay nag-isip at nag-alala. «Sige, ituturo ko sa iyo ang mga paraan upang mas maging matalino. Subalit, kailangan mo ring mag-aral!»
Sa mga sumunod na araw, tinuruan ng kuwago ang gansa kung paano pahalagahan ang mga bagay sa paligid. Ipinakita niya ang kahalagahan ng pag-iisip at pagpaplano. «Ang kaalaman,» sabi ng kuwago, «ay higit pa sa kasiyahan. Kapag ikaw ay nag-aaral, nagiging handa ka sa kabila ng mga pagsubok.»
Ang Aral ng Gansa
Hindi nagtagal, natutunan ng gansa ang mga mahahalagang aral mula sa kuwago. Napagtanto niya na ang pagsasaya at paghahanda ay hindi nag-aaway; sila ay magka-alyado. «Dapat tayong maging matalino at masaya nang sabay!» sigaw ng gansa nang may ngiti sa kanyang mukha.
Di naglaon, nakipagsapalaran ang gansa sa paglalakbay sa ibang bahagi ng gubat kasama ang kuwago. Nagsimula siyang magsaliksik at matuto tungkol sa mga iba pang hayop at kalikasan. Lahat ay natuwa sa kanilang bond; sila ang tamang kombinasyon ng talino at kasayahan.
Ang Pagsubok
Ngunit isang araw, nagkaroon ng malaking bagyo sa gubat. Ang mga puno ay nahulog, at ang lawa ay umapaw. Ang gansa ay natakot at hindi alam kung ano ang gagawin. Tumakbo siya patungo sa kuwago, umiiyak dahil sa takot.
«Ano ang gagawin natin? Paano tayo makakaligtas?» tanong ng gansa. Kumalma ang kuwago at nag-isip. «Dapat tayong maghanap ng mas mataas na lugar, doon tayo magiging ligtas. Tandaang huwag matakot.» Tinataglay ang aral na natutunan, nakipagtulungan ang gansa sa kuwago at nakatagpo sila ng ligtas na pook.
Ang Tagumpay
Sa gitna ng lahat ng hirap, napagtanto ng gansa na ang pagiging matalino ay hindi lamang para sa sarili kundi para sa iba rin. «Salamat, Kuwago! Ang iyong mga aral ang nagligtas sa atin!» masiglang sabi ng gansa.
Ngumiti ang kuwago. «Ang tunay na kaibigan ay nagtutulungan. Ang talino at kasayahan ay mas mabuti kapag magkasama.» Mula noon, ang gansa at ang kuwago ay hindi na lang nag-aral, kundi nag-enjoy din habang tinutulungan ang ibang mga hayop na matuto.
Ang Sa Huli
At iyon ang kwento ng kuwago at gansa. Sa bawat pakikipagsapalaran ng magkaibang hayop, natutunan nilang ang tunay na kahulugan ng pagkakaibigan ay nasa kanilang mga puso at pagsisikhay na maging mas matalino habang naglalaro sa buhay.
Kaya’t tandaan, hindi lang sa aral nagmumula ang kasiyahan—kailangan ding samahan ito ng puso at katapatan!
Moraleja Ang Kuwago at ang Gansa
Sa kwento ng «Ang Kuwago at ang Gansa,» natutunan natin na ang tunay na kasiyahan ay nagsisilbing gabay sa ating kaalaman at karanasan. Ang kasiyahan at katalinuhan ay hindi magkaaway; sila ay dapat na magkasama sa ating paglalakbay. Tandaan na ang pakikipagtulungan at pagkakaibigan ay mahalaga sa pagtagumpay sa mga pagsubok. Kaya’t sa lahat ng bagay, huwag kalimutang pagyamanin ang iyong isip at puso, dahil ang tunay na yaman ay nagmumula sa ating mga aral at karanasan kasama ang mga mahal sa buhay.
