Noong unang panahon, sa isang malawak na gubat, may isang kuting na nagngangalang Kiko. Si Kiko ay isa sa mga pinakamaliliit na kuting sa kanyang barangay, pero puno siya ng pangarap at sigasig. Gusto niyang maranasan ang tunay na pakikipagsapalaran sa buhay. Kahit na madalas siyang sinisisi ng mga kaibigan niya dahil sa kanyang laki, hindi siya nawawalan ng pag-asa at palaging nag-iisip ng mga paraan kung paano mapapakita ang kanyang lakas.
Ang Pagkakataon
Isang araw, habang naglalakad si Kiko sa gubat, nakatagpo siya ng isang malaking leon na nagngangalang Leo. Si Leo ay ang hari ng gubat, kilala sa kanyang dambuhalang katawan at malalakas na pangil. Lahat ng mga hayop ay natatakot sa kanya, ngunit si Kiko, dahil sa kanyang katapangan, ay lapit sa kanyang harapan.
«Kamusta, hari ng gubat?» bati ni Kiko, kahit na kinakabahan pa. «Bakit ka mukhang malungkot?»
«Ah, Kiko,» sagot ni Leo, «ako’y malungkot dahil lagi na lang akong nag-iisa. Ang mga hayop ay natatakot sa akin at hindi ako mapaglaro.»
Ang Kaibigan sa Lahat ng Suwerte
Pinagnilayan ito ni Kiko at naisip na maaaring siya ang makapagpasaya kay Leo. “Bakit hindi tayo maging magkaibigan?” tanong ni Kiko. “Maaari kitang tulungan na makahanap ng ibang mga kaibigan.”
Nagulat si Leo. «Isang kuting tulad mo ang makakapagbigay sa akin ng saya?!»
Ngunit hindi siya makatanggi sa alok ni Kiko. Kaya’t umalis sila kasama ang pangako na ang bawat isa ay tutulungan ang isa’t isa.
Ang Pagsubok
Umalis sina Kiko at Leo at sinimulan ang kanilang misyon. Tinawag nila ang mga hayop sa paligid upang makipagtulungan. Ngunit hindi nagtagumpay ang kanilang unang pagtatangka. Ang mga ibon ay nagtakbuhan, ang mga kuneho ay nagtago, at maging ang mga daga ay nataranta sa laki ni Leo.
Nang makita ito ni Kiko, lubos siyang nag-isip. «Huwag tayong maging masyadong mabigat. Gamitin natin ang mga yaman ng gubat upang makapaglaro tayo!»
Mabilis na kumuha si Kiko ng mga dahon at tinipon ang mga ito. Pinag-isipan niyang lumikha ng isang laruan gamit ang mga dahon para sa mga iba pang hayop. Nakita ito ni Leo at sa kanyang malaking talon, tumulong siyang bumuo ng napakalaking barko na gawa sa mga sanga at dahon.
Ang Maliit na Kaligayahan
Sa kanilang pagkilos, unti-unting nahikayat ang mga hayop na lumapit. Ang mga ibon ay nagtipun-tipon sa mga sanga, ang mga kuneho ay nahulog sa halakhak, at ang iba pang hayop ay nagsimulang makilahok. Lahat sila ay nag-enjoy sa laro, at doon, natuklasan ni Leo na hindi dapat matakot ang mga hayop sa kanya. Siya ay isang tunay na kaibigan.
“Salamat, Kiko! Sa pamamagitan mo, natutunan kong maging mas mabuti at masaya,” sabi ni Leo. “Hindi ko na kailangang matakot. May mga paraan para makatulong at magpalipas ng oras.”
Ang Aral
Simula noon, nagpatuloy si Kiko at Leo na maglaro kasama ang mga hayop sa gubat. Natutunan ng lahat ang halaga ng pagkakaibigan at pagtutulungan. Ang kuting at ang leon, na dati ay itinuturing na magkaibang magkaibigan, ay naging simbolo ng pagkakaisa sa kanilang komunidad.
Sa huli, ang pagkakaibigan ay hindi nakasalalay sa laki o kapangyarihan, kundi sa mga puso na handang makinig at tumulong sa isa’t isa. Kaya’t laging tandaan, kahit gaano ka man kaliit, maaaring makapagbigay ka ng malaking saya sa mga tao sa paligid mo. Mukhang kaya talaga ng isang kuting na maging kaibigan ng isang leon!
At sa gubat na iyon, ang kwento ni Kiko at Leo ay patuloy na sinasabi sa mga bagong henerasyon upang ipakita na ang tunay na pagkakaibigan ay hindi nagtatangi ng lahi o sukat.
Moraleja Ang Kuting at ang Leon
Ang tunay na pagkakaibigan ay hindi nakasalalay sa laki o kapangyarihan, kundi sa tibok ng puso at kakayahang makinig at tumulong. Sa pamamagitan ng pagkakaroon ng tapang na makipagkaibigan, kahit na ano pa man ang ating anyo, maaari tayong magdala ng saya at pagbabago sa buhay ng iba.