«`html
Ang Madaldal na Pagong
Noong mga panahon, sa isang tahimik na lawa sa gitnang kagubatan, may isang pagong na kilalang-kilala sa kanilang taglay na katangian. Hindi siya matulin, pero talagang madaldal. Ang pangalan niya ay Pedro, at lagi siya nagkukwento sa kanyang mga kaibigan, mula sa mga ibon hanggang sa mga isda.
Kilala si Pedro
Si Pedro ay may malaking katawan at mabigat na shell. Ngunit ang kanyang tunay na ganda ay nasa kanyang dila, sapagkat siya ay mahilig talagang makipag-usap. Bawat araw, nagkukuwento siya ng mga bagay na kanyang naranasan, mga pangarap na nais niya, at lahat ng mga tsismis sa paligid. Madalas magtawanan ang kanyang mga kaibigan, ngunit paminsan-minsan, nararamdaman nilang umiikot ang kanilang mga mata sa kanyang walang katapusang mga kwento.
Ang mga Kaibigan ni Pedro
Araw-araw, nagkikita-kita sila ng kanyang mga kaibigan. Naroon si Birdie, ang masayang ibon na mahilig maglaro; si Isda, ang mabilis na isda na palaging nagmamadali; at si Kitty, ang pusa na mahilig kumahimik sa tabi ng lawa. Bagamat naiinis minsan ang mga kaibigan, lagi pa rin silang naiwan sa mga kwento ni Pedro.
Isang Pagsubok
Isang magandang umaga, habang ang araw ay sumisikat sa kalangitan, nagpasya ang mga kaibigan ni Pedro na magtulungan at gumawa ng isang lalagyan ng pagkain para sa kanila. Malaki ang pagkaing kanilang nais, kaya’t kailangan nila ng tulong. Pero habang ang iba ay masigasig na nagtatrabaho, si Pedro ay abala pa rin sa kanyang kwento.
Ang Resulta
Sa kabila ng kanilang pagsisikap, naging mabagal ang progreso dahil sa mga kwento ni Pedro. Halimbawa, nang magpasya silang magtayo ng isang maliit na istruktura para sa kanilang mga pagkain, umabot nang isang oras dahil sa mga kwento ni Pedro tungkol sa kanyang mga paglalakbay.
“Pedro, kailangan nating magtrabaho! Tumigil ka na sa kwento!» sigaw ni Birdie. Ngunit hindi siya nakinig. “Isang kwento lang, at pagkatapos ay tutulong na ako!” sabi ni Pedro, subalit ang isa pang kwento ay pinalitan na naman ang kanilang vakasyon.
Ang Bunga ng Kanyang Madaldal na Ugali
Sa huli, natapos nila ang kanilang proyekto, ngunit sadyang napakabagal nila itong nagawa. Napansin ni Kitty na walang ganang kumain ang lahat. “Bakit tayo napagod sa paggawa pero hindi tayo nakatulog ng maayos?” Tanong ni Kitty. Si Isda ay nag-angat ng kanyang ulo at umiling, “Sana tayong lahat ay nakinig at nagtrabaho kay Pedro, hindi ang mga kwento.”
Si Pedro Ay Nagsalita
Nang marinig ito ni Pedro, siya ay nahabag. “Pasensya na, mga kaibigan. Alam kong masyado akong madaldal. Minsan, nalilimutan kong magpokus sa mga kailangan natin. Salamat sa inyong pagpapasensya.”
Ang Aral
Tugon nila, “Ayos lang, Pedro. Pero natutunan namin na minsan, mas mabuting magkatuwang-tulong kaysa sa masyadong madaldal.” Bilang ganti, si Pedro ay pinili na maging mas tahimik at magpokus sa mga aksyon. Nagbago na siya para sa kanilang lahat.
Sa bawat araw na lumilipas, ang kanilang samahan ay sumigla. Ngayon, hindi na siya kailangang magkwento araw-araw, kundi siya ay nakikinig sa kanyang mga kaibigan, at sabay-sabay silang nagtatrabaho. Natutunan lahat na may tamang oras para sa kwento at tamang oras para sa trabaho.
Konklusyon
At mula noon, si Pedro ay kilala hindi lang bilang isang madaldal na pagong, kundi bilang isang mabuting kaibigan na handang makinig at tumulong. Sa bawat kwento, natutunan nilang lahat na ang tunay na pagkakaibigan ay hindi lang sa pagsasalita kundi sa pagkilos.
Naging inspirasyon si Pedro sa kanilang komunidad na ipakita ang halaga ng pakikinig kasabay ng pagsasama-sama para sa mas magandang kinabukasan para sa kanilang lahat!
«`
Moraleja Ang Madaldal na Pagong
**Moraleja:**
«Sa buhay, mahalaga ang balanse sa pagitan ng pagsasalita at pakikinig. Matutunan nating pahalagahan ang mga oras ng pagkilos kaysa sa walang katapusang kwentuhan. Ang tunay na pagkakaibigan ay nakasalalay hindi lamang sa mga salita kundi sa sama-samang pagtutulungan at pag-unawa.»