Isang araw, nakakita ang matsing at ang pagong ng punong saging na inaanod sa ilog. Nais nilang makuha ito kaya’t pinag-isipan nila kung paano ito mahahati nang patas.
Sabi ng matsing, «Hatiin natin ang punong saging sa dalawa. Akin ang itaas na bahagi at iyo ang ibabang bahagi.»
Pumayag naman si pagong sa kanilang kasunduan. Agad na itinanim ng pagong ang ibabang bahagi ng punong saging sa lupa, habang itinanim naman ng matsing ang itaas na bahagi nito.
Makalipas ang ilang araw, nagsimulang tumubo ang itinanim ni pagong, habang ang sa matsing ay natuyo at namatay.
Nagalit ang matsing at pinuntahan si pagong. Nakita niya na malago at may bunga na ang punong itinanim ni pagong.
Sabi ng matsing, «Akin ang mga bunga ng punong ito dahil ako ang nagbigay ng itaas na bahagi.»
Ngunit sumagot si pagong, «Ikaw ang pumili ng itaas na bahagi, at ako naman ang naghirap sa pagtatanim at pag-aalaga. Kaya’t akin ang mga bunga.»
Dahil dito, nagalit ang matsing at nag-isip ng paraan para makuha ang mga bunga. Umakyat siya sa puno at kinain ang lahat ng saging. Hindi binigyan ang pagong kahit isa.
Nang bumaba na ang matsing, may naisip na paraan si pagong. Kumuha siya ng maraming tinik at inilagay sa ilalim ng puno.
Pagkatapos ay sinabi ni pagong, «Mababa na ang araw, baka abutin ka ng dilim diyan. Bumaba ka na.»
Pagbaba ng matsing, nasugatan siya sa mga tinik. Napasigaw siya sa sakit at nagtatakbo palayo, habang si pagong naman ay masayang-masaya.
Ang aral ng kwento: Huwag maging sakim at matuto kang makuntento sa kung anong meron ka.
