Noong unang panahon, sa isang malayong bayan ng mga diwata at engkanto, may isang munting nayon na pinamumunuan ng isang masiglang hari. Ang kanyang pangalan ay Hari Liwanag. Kilala siya sa kanyang mahuhusay na desisyon at sa kanyang malasakit sa mga tao. Isang umaga, habang nag-iisip siya sa ilalim ng isang punong mangga, napansin niya ang makislap na liwanag ng Araw na sumisikat. Napatanong siya, “Bakit kaya mas maliwanag ang Araw kaysa sa Buwan?”
Ang Paglalakbay ng Hari
Isang gabi, nagdesisyon si Hari Liwanag na maglakbay patungo sa Bundok ng Kanluran, kung saan sinasabing nakatira ang isip ni Buwan. Ang pagbabalik-lik sa nakaraan ay hinanap niya ang sagot sa kanyang katanungan. Habang siya ay naglalakbay, nakasalubong niya ang mga kakaibang nilalang — mga aswang, engkanto, at iba pang misteryosong hayop. Ngunit sa kabila ng takot at panganib, pinanatili niya ang kanyang tapang.
Pagdating sa Bundok ng Kanluran
Nang makararating siya sa Bundok ng Kanluran, natagpuan niya ang isang malawak na kuweba na pumasok sa loob. Sa gitna ng kuweba, kaakit-akit ang Buwan sa kanyang panganib, na tila nag-aanyaya sa kanya na lumapit. “Ano ang iyong nais, Hari Liwanag?” tanong ng Buwan, ang kanyang tinig ay singlinaw ng tubig.
Takot man, sagot ni Hari, “Nais ko sanang malaman kung bakit ang Araw ay mas maliwanag kaysa sa iyo.”
Ang Makapangyarihang Sagot
Ngumiti ang Buwan at sinabing, “Ang Araw ay nagdadala ng liwanag mula sa napakalayo niyang lakas. Ang kanyang init at ningning ay nagmumula sa kanyang sariling apoy. Ngunit ako, sa kabila ng aking pag-reflect ng liwanag, ako ay nakikinig lang sa kung ano ang ibinibigay ng Araw. Ang aking liwanag ay hindi mula sa loob kundi mula sa kanya.”
“Ngunit, bakit ka pa rin mahalaga?” tanong ni Hari.
“Minsan, ang mga bagay ay hindi nasusukat sa dami ng liwanag. Ako ay nandito sa gabi upang ipaalala sa mga tao na kahit sa dilim, may liwanag pa rin. Ako ang gabay ng mga nawawala at mga umiiyak.” sagot ng Buwan. “Kaya, sa liwanag man o dilim, may kanya-kanyang halaga. Ang mahalaga ay kung paano natin ginagamit ang ating liwanag.”
Ang Pagbabalik ni Hari Liwanag
Matapos ang makabuluhang pag-uusap, bumalik si Hari Liwanag sa kanyang nayon dala ang mga aral na natutunan. Pagsapit ng araw, tinipon niya ang lahat ng kanyang mga nasasakupan at ibinahagi ang kanyang karanasan. “Tandaan, mga kababayan, ang liwanag ng Araw ay maaaring mas maliwanag, ngunit ang liwanag ng Buwan ay naglalaman ng mga hinanakit at pag-asa. Sa dilim ng gabi, tayo’y hindi nag-iisa.”
Simula noon, iginiit ng mga tao na ganap na mahalaga ang bawat liwanag sa kanilang buhay, nasa Araw man o Buwan. At mula sa araw na iyon, alam nilang ang liwanag ay hindi lang oobserbahan mula sa labas. Kailangan din nilang pahalagahan ang liwanag na dala ng bawat isa, pinapakita man ito ng Araw o ng Buwan.
Pagsasara
At kaya, ang kwentong ito ay nagpapaalala sa atin na kahit anong sitwasyon, mayroong liwanag na kasing halaga ng araw at ng buwan. Lagi nating isaisip na may kahulugan ang bawat liwanag, basta’t ito ay nagmumula sa ating puso.
Ngunit sa huli, ang tanong na kung bakit mas maliwanag ang Araw kaysa sa Buwan ay hindi lang simpleng tanong. Ito’y isang pagtuturo sa atin na bawat isa sa atin, sa ating sariling paraan, ay may kanya-kanyang liwanag na dapat ipagmalaki.
Moraleja
Sa kabila ng pagkakaiba ng ating mga kakayahan at liwanag, mahalaga ang bawat isa sa atin. Tulad ng Araw at Buwan, maaaring mas maliwanag ang isa, ngunit ang bawat liwanag ay may kanya-kanyang papel sa mundo. Ang tunay na halaga ay hindi nakasalalay sa dami ng liwanag na ating naibabahagi, kundi sa ating kakayahang magbigay ng pag-asa at gabay, lalo na sa mga panahong madidilim. Sa huli, lahat tayo ay may sariling liwanag na dapat ipagmalaki at pahalagahan.
