Noong unang panahon, sa isang luntiang parang, may dalawang magkaibigang hayop na kilala sa kanilang pagkakaiba: ang langgam at ang tipaklong. Ang langgam, masipag at maaalalahanin, ay palaging abala sa pagkolekta ng pagkain at paggawa ng kanyang tahanan. Sa kabilang banda, ang tipaklong, masayahin at malandi, ay nasa gitna ng kanyang kasiyahan – tumatawa at nagsasaya sa bawat pagkakataon.
Ang Pamumuhay ng Langgam
Tuwing umaga, ang langgam ay nagigising nang maaga. Kumukuha siya ng mga butil ng bigas, at nilalagay ito sa kanyang munting bahay. «Kailangan kong mag-ipon para sa taglamig,» isip niya. Alam niyang mahalaga ang maghanda dahil hindi laging may masusustansyang pagkain sa paligid.
Sa kanyang pag-iipon, lagi siyang umuulit sa kanyang sarili, «Matibay ang magplano at magtrabaho ng mabuti.» Kaya naman bawat araw ay puno siya ng sigasig at determinasyon. Kung siya ay pagod, nag-iipon pa rin siya, dahil alam niyang may gantimpala ang pagsusumikap.
Ang Kasiyahan ng Tipaklong
Samantalang ang tipaklong naman ay walang pakialam sa darating na taglamig. «Para sa akin, ang buhay ay para sa kasiyahan!» aniya ngayong tag-init. Lagi siyang naglalaro at umaawit sa ilalim ng araw, iniisip na walang katapusan ang kasayahan. «Bakit ka masyadong nagtatrabaho, Kaibigan?» tanong niya sa langgam. «Magsaya ka lang!»
Ngunit tinukso lamang siya ng langgam. «Mahiya ka! Dapat tayong maghanda para sa hinaharap!»
Ang Pagsubok
Isang araw, dumating ang malupit na taglamig. Ang mga nagyeyelong hangin at sputum ng niyebe ay pumuno sa kanilang paligid. Ang langgam ay masaya at komportable sa kanyang tahanan, habang ang tipaklong naman ay namumuhay sa malamig na panahon. Nakalimutan niya ang kanyang mga tungkulin at nag-alala sa pagdating ng taglamig.
«Anong gagawin ko?» tanong ng tipaklong. Walang laman ang kanyang bahay at wala siyang mabibiling pagkain. Napagtanto niyang mali ang kanyang desisyon na hindi mag-ipon.
Ang Mahabaging Langgam
Habang siya ay naguguluhan, nanginig ang kanyang katawan sa lamig, napansin ng langgam ang kanyang kaibigan. Lumapit siya at nag-alok ng tulong. «Bakit hindi ka sumunod sa aking payo, Tipaklong?» tanong ng langgam, puno ng pag-unawa.
Ngunit walang galit ang naramdaman ng langgam. «Kumain ka muna. Mayaman pa ako sa pagkain. Kaya halika, sama ka sa akin!«
Ngunit ang tipaklong ay nahiyang humingi ng tulong. «Sige, langgam. Salamat!» sagot niya. Habang sila ay nagsasalo, nagpakita ang langgam ng kabutihan at malasakit.
Ang Lección
Matapos ang taglamig, natutunan ng tipaklong ang mahahalagang aral. «Natuto akong mahilala ang halaga ng pagtulong at paghahanda.«
Hindi lamang ito para sa kanyang sarili kundi pati na rin sa kanyang mga kaibigan. Nang bumalik ang tag-init, si tipaklong ay nag-ipon din, at inabala ang kanyang sarili para sa kanyang kinabukasan. Ngayon, sila’y nagkasama na, nagtutulungan at nag-eenjoy sa buhay.
At mula noon, ang langgam at tipaklong ay naging simbolo ng pagsasama at pag-unawa. Ang masipag na langgam ay tinutulungan ang maligaya at palarong tipaklong, at magkasama silang nagbagong buhay sa mas maliwanag at mas masayang mundo.
Kaya’t ang aral ng kwentong ito:
«Sa buhay, mahalaga ang kahalagahan ng pagtulong at pagtutulungan. Huwag kaligtaan ang mag-ipon para sa hinaharap, ngunit huwag ding kalimutan ang magsaya!»
Moraleja Ang Langgam at ang Tipaklong
«Sa buhay, mahalaga ang balanse sa pagtatrabaho at kasiyahan. Ang masipag na paghahanda para sa hinaharap ay kasing halaga ng pagsasaya sa kasalukuyan. Sa pagtutulungan at pag-unawa, magkakaroon tayo ng mas magandang kinabukasan.»
Ang kwento ng langgam at tipaklong ay nagpapakita na ang pagtutulungan at pag-iipon ay hindi lamang para sa sarili kundi para rin sa mga kaibigan, kaya mahalaga ang pagkakaroon ng malasakit sa isa’t isa.
